Mei 2024: de maand waarin ik (traditiegetrouw) alweer een jaar ouder werd, er een toevallige ontmoeting met een Canadese punkrocker ontstond in een Leuvense straat, de lente vrolijk bleef verder kwakkelen en oudgedienden Buffalo Tom en Arab Strab te laat hun thesis indienden om alsnog in deze maandelijkse rubriek te worden opgenomen. Maar vooral: de maand waarop de onvolprezen Steve Albini veel te jong overleed, maar tegelijk noot helemaal is gestorven. Pink mee met ons een traantje weg, terwijl wij u door de releases van afgelopen maand gidsen…
Adits: Mangled In the Mine (eigen beheer)
Op de tweede zondag van mei, de dag waarop ik 48 werd, leidde het toeval mij in de richting van Kirk Stevedore, zanger/gitarist van de Canadese punkrockband Adits. Het verhaal: ik wandelde na een verjaardagsdrink met mijn goede vriend Roel Celis terug naar het station van Leuven, met onder mijn arm twee prachtige vinylplaten die ik van hem voor mijn verjaardag had gekregen. In de Bondgenotenlaan spreekt een man mij in het Engels aan, wijzend naar de albums in mijn handen. Het draaide uit op een gesprek over vinyl, platenwinkels en punkrock. En niet veel later stond ik op de bus te wachten met drie platen in mijn handen. De man in kwestie was dus Kirk, zanger en gitarist van Adits en voor een schamele €10 (alles wat ik nog van cash geld op zak had) had hij mij net hun debuutalbum Mangled In the Mine verkocht. En wat blijkt: het is nog eens een fijne plaat ook!
Adits spelen old skool punkrock zonder al te veel opsmuk: strakke, korte songs waarin onder andere de buitenlandpolitiek van de VS, liegen tegen de flikken, persoonlijke struggles, het coronabeleid en het nut en onnut van sociale media door de vleesmolen, worden gehaald. Mangled In the Mind is tegelijk een een catchy brandhaard als een uiterst toegankelijk en uitstekend album. Punkrock anno 2024? Punkrock anno 2024!
Shellac: To All Trains (Touch And Go Records)
Wie had ooit gedacht dat Steve Albini ons nog ongegeneerd zou kunnen ontroeren? En hier zitten we dan, intussen al een volledige doos Cleenex leeg gesnotterd, onderwijl luisterend naar To All Trains, het zesde en allerlaatste album van zijn band Shellac.
2024 zou het jaar van de langverwachte terugkeer van Shellac worden: To All Trains was hun eerste album in tien jaar, er stonden al behoorlijk wat concerten gepland voor de komende maanden en ten huize Camino namen verwachtingen richting album en een mogelijke Europese tournee zienderogen toe. Helaas heeft het noodlot er anders over beslist: tien dagen voor de release, overleed Albini onverwachts aan hartfalen in zijn Electical Audio Studio in Chicago. Hierdoor krijgt To All Trains een grotere emotionele waarde dan aanvankelijk gepland, maar we troosten ons met de gedachte dat Albini alvorens het tijdelijke met het eeuwige te ruilen ons nog een verwoestend knappe plaat achterliet. To All Trains is namelijk vintage Shellac: noisy, tot de essentie herleid, scherp, rauw, heeft lak aan muzikale regels en bovenal staat bol van ijzersterke songs, waarin Albini en bassist Bob Weston elkaar afwisselen op zang en humor evenmin geschuwd wordt. In afsluiter I Don’t Fear Hell briest Albini de benauwende woorden ‘When this is over/I’ll leap in my grave like the arms of a lover/If there’s a heaven, I hope they’re having fun/’cause if there’s a hell, I’m gonna know everyone’ in zijn microfoon: gezien zijn recente, onverwachtse dood, klinkt het even wrang en rauw, als een staaltje van typische Albini- humor.
Steve Albini is niet meer. En we zijn er nog steeds niet overheen. Maar we zijn Touch And Go uiterst dankbaar dat ze To All Trains alsnog op de wereld hebben losgelaten: het is namelijk een dot van een testament geworden.
caminoverdraait 