Post-rockclassic uit het exotische Tokio
Soms lijkt de tijd je sneller in te halen dan je zelf zou willen. Dat gevoel overviel me vanmorgen, met het besef dat Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined, het derde album van Mono, zijn twintigste releaseverjaardag viert. Met hun door niemand minder dan Steve Albini geproducete plaat, nam het Japanse kwartet definitief zijn plaats in aan de top van de in die dagen immens populaire lichting post-rockbands.
Wie zich net als wij graag verdiept in undergroundmuziek of bands die zich buiten de mainstream bevinden, komt in zijn zoektocht naar nieuwe artiesten al eens op virtueel exotische plekken terecht. Zoals ons overkwam aan het begin van de jaren ’00, toen we als fan van het post-rockgenre, Mono ontdekte. Het kwartet werd in 1999 opgericht in Tokio. Doorheen 2000 treedt de band intensief op in en rond de Japanse hoofdstad en nemen ze in eigen beheer een vier nummers tellende EP op (Hey You). Een jaar later maakt Mono zijn opwachting op het South By Southwest Festival in Austin, Texas alwaar ze ontdekt worden door de experimentele muzikant, componist en producer John Zorn. Die tekent hen op zijn eigen label Tzadik Records, alwaar de band in november 2001 hun debuutalbum Under the Pipal Tree uitbrengt, een album badend in instrumentale post-rock in het verlengde van bands als Mogwai en Explosions In The Sky. Het album wordt een succes in eigen land, maar breekt weinig potten in de VS of Europa. Daar komt met hun tweede album One Step More and You Die, dat ze in het najaar van 2002 uitbrengen bij het kleine Japanse label Music Mine, verandering in. Mede met de steun van het Studio Brussel- programma Duyster breekt de band door in Europa, het continent waar ze doorheen 2003 het meest intensief toeren. Mono komt door hun intense en emotioneel geladen liveshows op de radar van het New Yorkse label Temporary Residence Limited, waar de populaire Texaanse band en zielsverwanten Explosions In The Sky eveneens onderdak genieten. Het viertal tekent een langdurig contract bij het label en in het najaar van 2003 te werken aan hun derde album in de studio van Steve Albini in Chicago. Het zal het startpunt blijken van een zeer succesvolle samenwerking.
Mono’s derde album verschijnt midden april 2004 bij Temporary Residence Limited onder de epische titel Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined. Die past wel bij het karakter van de plaat, die qua sound verder borduurt op dat van hun voorafgaand werk. Op hun derde langspeler voegt Mono echter wel meer laagjes en strijkersarrangementen toe, die het geheel een diepgaander cachet meegeven en al een inkijk geeft in de meer neo-klassieke invloeden die ze op latere albums verder zouden gaan uitwerken. Als geheel vinden wij Walking Cloud and Deep Red Sky… tot op heden hun beste album. Gedurende zeven songs lang, waarmee ze net onder het uur afklokken, kent het album geen enkel zwak moment. Op hun best vinden we het viertal hier toch vooral in de lang uitgesponnen, zacht-hard-zacht- tracks, zoals de zorgvuldig naar de climax opbouwende opener 16.12, het tussen weemoedig en apocalyptisch slingerende Halcyon (Beautiful Days), Ode en de iets meer dan een kwartier durende wervelwind Lost Snow.
Met Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined breekt Mono definitief door in Noord-Amerika, Europa en grote delen van Azië. Op die continenten promoot de band de plaat dan ook met een uitgebreide tournee. Het album is tevens het startpunt van een vruchtbare en succesvolle samenwerking met Steve Albini, met wie ze vervolgens nog vier studioalbums zullen opnemen. Samen met Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en hun labelgenoten van Explosions In The Sky ontpopt Mono zich vanaf midden de jaren ’00 tot één van de beste, meest originele en populairste post-rockbands ter wereld, die vooral ook in ons land graag geziene gasten zijn. Recent kondigde de band aan dat er in juni een nieuw album aankomt, hun twaalfde intussen.
caminoverdraait 